آن چنان که از آیات ابتدایی سوره طه استفاده می شود طه از نام های رسول اکرم(ص) می باشد: « طه* مَا أَنْزَلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى؛ طه ما قرآن را بر تو نازل نکردیم تا خود را به زحمت بیفکنی»(طه، آیات2ـ1) از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمودند: « طه، از اسامى پیامبر است و معناى آن یا طالب الحقّ، الهادى الیه؛ اى کسى که طالب حق و هدایت کننده به سوى آن هستى، می باشد.»(معانی الاخبار، ص22؛ بحار الأنوار، ج 16، ص 86)
علامه طباطبایى در این مورد می نویسند: « شکى نیست که طه، از نام‌هاى آسمانى پیامبر(ص) است، که مردم قبل از نزول قرآن، نه بدان آگاهى داشتند و نه پیامبر را با آن اسم مى‌خواندند. این کلمه از یک سو، در لغت معناى وصفى ندارد؛ یعنى، مانند محمد و احمد نیست که بر معنایى وصفى دلالت کند و ازسوى دیگر، بعید است که نامى بى معنا براى آن حضرت بگذارند که جز ذات، معناى دیگرى در برنداشته باشد؛ نتیجه این که، ناگزیر باید گفت: معناى موجود در طه مربوط به آن جناب بوده و با وجود ایشان، تحقق‌پذیر است؛ پس این کلمه، صفتى از شخصیت باطنى آن جناب بوده که مختص به خود اوست و فرد دیگرى، آن صفت را ندارد؛ از این رو، مى‌توان گفت: طه نامى از نام‌هاى مخصوص آن جناب است که به معناى«اى کسى که به طه خطاب شدى» مى‌باشد؛ آن‌گاه به تدریج و بر اثر زیادى استعمال، اسم خاص براى پیامبر اسلام(ص) گردید.»(ر.ک: تفسیرالمیزان، ج 14، ص126)