چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت که یکدم از تو نظر برنمیتوان انداخت
سعدی
به حسن خلق توان کرد صید اهل نظر به دام و دانه نگیرند مرغ دانا را
حافظ
حسن و زیبایی معشوق از اول مورد توجه شاعران بوده است. چون نمی توانستند زیبایی او را به تصویر کشند از تمثیل استفاده کرده اند. یار را به انسان زیبارویی تشبیه کرده اند که قامتی بلند مانند «سرو» دارد و این سرو، خرامان، روان، سیمتن، سیم ساق ... است. صورتی «روشن و درخشان» دارد؛ مانند ماه. لبش مانند «لعل» است، شیرین دهن و شکر دهن؛ زلف بلندی دارد که مانند «کمند» عاشق را به دام می اندازد و موی پریشان و رهایش، آتش به جان عاشق می زند. مویی شکن بر شکن و تا حدی مجعد؛ چشم مستش شوخ، فتنه انگیز و خونریز است. ابروی کمانی مانند هلال ماه دارد و ...
خداوند زیباست ولی نه آن چنان که شاعران می گویند. زیباترین چیز، ذات خداوند متعال است، به همین جهت بهترین و زیباترین نعمت در بهشت که بهشتیان از آن شادمان می گردند، نگاه به وجه الله است و این بالاترین نعمت بهشتی است.
ذات خدا زیباست چنانکه حضرت علی(ع) فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ جَمِیلٌ یُحِبُّ الْجَمَالَ وَ یُحِبُّ أَنْ یَرَى أَثَرَ النِّعْمَةِ عَلَى عَبْدِهِ؛ خداوند جمیل است و جمال را دوست دارد و دوست دارد آثار نعمت خود را بر بندهاش ببیند.»( اصول کافی، ج6، ص438) و همه اسم های او نیکوست: «وَ لِلَّهِ الأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی أَسْمَائِهِ سَیُجْزَوْنَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ؛ و نام هاى نیکو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانید و کسانى را که در مورد نام هاى او به کژى مى گرایند رها کنید بزودی به [سزاى] آنچه انجام مى دادند کیفر خواهند یافت.»(اعراف، آیه180)
به حسن خلق و وفا کس به یار ما نرسد تو را در این سخن انکار کار ما نرسد
اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد
حافظ