معجزه، کار خارق العاده‌ای و بر خلاف قوانین عادی و جاری طبیعت است که پیامبران الهی به منظور اثبات ادعای رسالت خود انجام می‌دهند. اقداماتی که انسان‌های عادی از انجام مشابه آن عاجز و ناتوان هستند.
در کتاب های روایت و تاریخ معجزه‌های بسیاری به پیامبر اسلام(ص) نسبت داده شده است. معجزات آن حضرت(ص) به دو گروه مادی و معنوی تقسیم شده است. از معجزات مادی و محسوس می توان به شق‌القمر، حرکت درخت، تسبیح گفتن سنگ‌ریزه‌ها و... اشاره کرد. قرآن و اخلاق و سیره نبوی، در زمره معجزات معنوی ایشان قرار دارد.
معجزات مادی و محسوس رسول اکرم(ص) مانند معجزه های سایر انبیا، از قبیل تبدیل عصا به اژدها توسط حضرت موسی(ع) و زنده کردن مرده توسط حضرت عیسی(ع) در یک مقطع خاص زمانی اتفاق افتاده و با گذشت زمان کمرنگ شده و خیلی مطرح نیستند؛ در حالی که قرآن در جایگاهی بالاتر از زمان و مکان قرار دارد و با گذشت زمان، حقایق بیشتری از آن کشف می گردد و جلوه آن پررنگ می شود.
قرآن کریم، معجزه جاودان پیامبر اسلام(ص) است. معجزه بودن قرآن به معنای آن است که این کتاب از جهات مختلف (لفظ، معنا، ساختار و...) دارای ویژگی‌هایی فوق بشری است و بشر از آوردن مانند آن ناتوان است. به همین جهت، قرآن ساخته دست بشر نیست، بلکه کلام خداست. برای اثبات اعجاز آن، در آیات متعددی تحدّی شده است. تحدی بدین معناست که خداوند در قرآن از منکران خواسته است که اگر قرآن را کلام خدا نمی‌دانند، مانند آن بیاورند و از آنجا که هیچ کس نتوانسته است مانند آن بیاورد، حقانیت کلام الهی به اثبات می‌رسد.(ر.ک: معجزات النبی، ص7)