دهش، انعام، بذل:
کریمانه بخشی و منت نخواهی عطای کریمان بود غیرممنون
سوزنی
هم عجم هم روم و هم ترک و عرب مانده از جود و عطایش در عجب
مولوی
گر ما مقصریم تو دریای رحمتی جرمی که می رود به امید عطای توست
سعدی
یکی از نام های خداوند «معطی» است و همه نعمت های داده شده به موجودات از عطایای الهی می باشد. البته این عطایا بی حساب و کتاب داده نمی شود. امام علی(ع) فرموده‌اند: «عَلَی قَدرِ النیَّةِ تَکونُ مِنَ اللهِ العَطیَّة؛ عطای خداوند به هر کس به اندازه نیت اوست.»(گزیده میزان الحکمه، ص577)
نیت همان عزم و اراده انسان برای انجام یا ترک کاری می باشد که هم می تواند با انگیزه الهی باشد و هم با انگیزه مادی؛ مهمترین نکته برای رسیدن به هدف به نوع نیت برمی گردد. اگر انسان در عزمش جدی باشد در عمل نیز به راحتی با موانع مقابله می کند و به خواسته هایش می رسد.
از طرف دیگر لطف الهی نیز با توجه به نیت ها شامل حال انسان ها می شود؛ در واقع هر قدر نیت خالص گردد و رضایت الهی در آن مد نظر باشد، لطف خداوند و عطیه الهی بیشتر عنایت می شود. امام صادق(ع) می فرمایند: «انما قدر الله عون العباد علی قدر نیاتهم فمن صحت نیته تم عون الله له و من قصرت نیته قصر عنه العون بقدر الذی قصره؛ خداوند به قدر نیت های بندگان به آنها کمک می کند، کسی که نیت صحیح داشته باشد، یاری خداوند برای او کامل خواهد بود و کسی که نیتش ناقص باشد به همان اندازه یاری الهی در حق او کم خواهد شد.»(بحارالانوار، ج67 ، ص211)