نقش طلب و دعا به عنوان یک پناهگاه روحى برای بشر غیر قابل انکار است، روانشناسان دعا را بهترین روش درمان براى معالجه بیماران ناامید می دانند. انسان بدون تکیه گاه، چون علفى بى ریشه، خود را در دنیا تنها مى یابد. در مقابل انسان مومن خود را در حضور کسى مى بیند که به مصالح وى عالم است و آن طور که باید، اقدام مى کند.
چون حوادث از طرف خداوند مقدر مى شود بایستی تنها از خداى متعال خواست؛ چرا که هیچ سببى از اسباب، تاثیر حقیقى ندارد. بنابر آموزه های دینی ادیان آسمانی، همه عالم از آنِ حق تعالى است؛ او به عنوان«فعّال لما یشاء» و «فعّال لما یرید» هر گونه بخواهد می تواند در مخلوقات خود تصرف نماید. بنابر این هیچ کس نمى تواند مانع قبض و بسط و تصرف وى شود. خالق هستی و مالک نظام آفرینش می تواند در راستای اجابت دعاى عبد، هر گونه تصرفى را که بخواهد، انجام دهد. بنده هم وظیفه دارد به آنچه که مقدر شده است، راضی باشد. مقام رضا مقامى است که در آن هر چه از ناحیه خالق حکیم به آدمی رسد، شیرین است. هر چه آن خسرو کند شیرین بود.