خیال قوه ای است که پس از نهان شدن ماده، ادراکات حس مشترک را از صورت های حسی حفظ می کند. قوه خیال مظهر اسم مصور خداست. با توجه به اینکه نفس از طریق خیال، صورتگری می کند، می توان گفت: خیال مظهر اسم شریف «المصور» است؛ از آنجا که اسماء الهی حق هستند، مظاهر اسماء الهی نیز حق می باشند. وظیفه قوه خیال، شکل دادن به معانی و حقایقی است که انسان درک می کند. به عنوان مثال، نفس حقیقتی را درک می کند و آن را به روح می دهد و روح هم آن را به قلب منتقل می کند و قلب آن حقیقت را به خیال می سپارد و خیال تصویری از آن را در ذهن بایگانی میکند؛ مثلا «دشمنی» را به شکل مار و سگ تصور می کند.
چون من خیال رویت جانا به خواب بینم کز خواب مینبیند چشمم به جز خیالی
حافظ