ساقی بیار باده که ایام بس خوش است امروز روز باده و خرگاه و آتش است
مولوی
ساقی در اصطلاح اهل تصوف عبارت است از فیض رساننده، ترغیب کننده که به کشف رموز و بیان حقایق، دلهای عارفان را آباد می کند. مصادیق ساقی عبارتند از:
ـ پیر و مرشد کامل
ـ چشم و گوش آدمی که اکثر اسباب مستی از این دو راه به او می‌رسد.
ـ صورت های زیبا که سالک از دیدن آنها خمار و مست می شود.
ـ خداوند فیاض مطلق که شراب عشق و محبت به عاشقان خود می دهد ایشان را محو و فانی می گرداند:
شرابی جو ز جام وجه باقی سقاهم ربهم او راست ساقی
محمود شبستری
«عَالِیَهُمْ ثِیَابُ سُنْدُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ وَ حُلُّوا أَسَاوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا؛ [بهشتیان را] جامه هاى ابریشمى سبز و دیباى ستبر در بر است و پیرایه آنان دستبندهاى سیمین است و پروردگارشان باده اى پاک به آنان مى نوشاند.»(دهر، آیه21)