زیبا روی سیمین تن کنایه از زیبایی محض و متعادل خداست؛ رنگ نقره ای معشوق، تداعی کننده جهان نورانی و سفید عرفانی و نورانیت خداوند می باشد. نوری که آسمان ها و زمین را منور کرده است؛ مانند نور چراغی که در چراغدان است: «أللَّهُ نُورُ السَّمَوَاتِ وَ الأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاهٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِى زُجَاجَهٍ الزُّجَاجَهُ کَأَنَّهَا کَوْکَبٌ دُرِّىٌّ یُوقَدُ مِن شَجَرَهٍ مُّبَارَکَهٍ زَیْتُونَهٍ لاشَرْقِیَّهٍ وَ لاغَرْبِیَّهٍ یَکَادُ زَیْتُهَا یُضِىءُ وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُّورٌ عَلَى نُورٍ یَهْدِى اللَّهُ لِنُورِهِ مَن یَشَآءُ وَ یَضْرِبُ اللَّهُ الأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَ اللَّهُ بِکُلِّ شَىْءٍ عَلِیمٌ؛ خداوند، نور آسمان ها و زمین است. مَثَل نور او همچون چراغدانى است که در آن چراغى باشد. آن چراغ در میان حبابى شیشه اى، آن شیشه همچون ستاره اى تابان و درخشان، چراغ از روغن درخت پر برکت زیتونى بر افروخته شده که نه شرقى است و نه غربى. [روغنش به قدرى صاف و شفّاف است] که بدون تماس آتش نزدیک است[شعله ور شود و] روشنى دهد. نورى است بر فراز نور دیگر. هر کس را خداوند بخواهد به نور خویش هدایت می کند و خداوند براى مردم مَثَل ها مى زند و به هر چیزى آگاه است.» (نور، آیه35)
« واژه نور برای هر چیزی که روشن و روشن کننده باشد وضع شده است. یعنی پیدا و پیدا کننده؛ نور حسی را از آن جهت نور می نامند که هم پیداست و هم پیدا کننده. هم خودش روشن است و هم اشیاء دیگر را روشن می کند. به علم هم نور گفته شده است؛ چون علم در ذات خودش روشنایی است و جهان را برای انسان روشن می کند. ولی مسلم است که نور علم از نوع نور برق و خورشید نیست. به عقل نیز نور گفته می شود . قرآن کریم به ایمان، نور اطلاق کرده است. مراد از نور ایمان، روشنایی قلب است. بدیهی است که نور ایمان از قبیل نور چراغ و خورشید و مانند آن نیست. ایمان یک حقیقت غیرجسمانی است که خاصیتش روشن کردن است. به انسان نوعی آگاهی می دهد.
وقتی نور را به این معنا گرفتیم یعنی حقیقت روشن و روشن کننده، به این معنا درست است که خداوند متعال را نور بدانیم. کلمه نور در دعاها و روایات از اسماء الهی ذکر شده است. در دعای کمیل آمده است «یانور یا قدوس» و در جمله دیگر از این دعا آمده است «و بنور وجهک الذی اضاءله کل شیء؛ تو را سوگند به نور چهره ات که همه چیز به آن روشن است.» اگر نور چهره تو و نور ذات تو نباشد همه چیز تاریک است. همه چیز در تاریکی عدم است. اگر نور ذات تو نباشد همه اشیاء در تاریکی ـ نیستی ـ هستند.»(مجموعه آثار شهید مطهری، ج26، ص461، نقل به مضمون)